Het eerste nestje van Jula

We hebben een goede papa gevonden voor de pups van Jula.  

Voluit heet deze knapperd "Waltzing Matilda's Stewie's L'il Moos" maar dat is nogal een mondvol, dus zijn roepnaam is "Moos". Alle info vind je hieronder in zijn indrukwekkende stamboom. 

13 juli 2019

En voorlopig geen nieuws. Onze dame laat zich niet opjagen en heeft er nog even geen zin om loops te worden. Dat ze daarmee onze verdere vakantieplanning een beetje in de war schopt, trekt ze zich niet aan. Gelijk heeft ze.  

Ze geniet van de vakantie en tussen de wandelingen door ligt ze languit op het terras in de Ardennen mogelijke speelkameraadjes te spotten.

20 juli 2019

We zijn net terug van een weekje vakantie, eerst in ons huisje in de Ardennen en daarna in de Vogezen. En de vakantiesfeer heeft Jula duidelijk goed gedaan want ... ze is loops! Het avontuur kan beginnen. 

Maandag bel ik even met de dierenarts en dan spreken we af wanneer er bloed geprikt kan worden. 48 uren later wordt er dan voor de tweede keer geprikt en aan de hand van de resultaten wordt dan het ideale moment bepaald voor haar afspraakje met Moos

Niet echt een spontane romance natuurlijk. Dat vinden wij eigenlijk ook niet zo leuk, maar net omdat we zo gek zijn op dit ras in het algemeen en op Jula in het bijzonder, willen we er alles aan doen om pupjes te krijgen die net zo lief, slim, mooi en gezond zijn als zij. Wij doen ons best, de natuur doet de rest. 

23 juli 2019

Vandaag hebben we voor de eerste keer bloed laten prikken om de progesteronwaarde te bepalen. Die zat nog maar op 1, dus vrijdagochtend wordt de volgende keer geprikt. 

Klinkt een beetje eng, maar Jula bleef heel rustig zitten en liet het allemaal stoïcijns gebeuren. Omdat ze een heel goede ader op haar rechterpootje heeft, hoefde er zelfs geen haar weggeschoren te worden. 

Voorlopig openen we nog geen wachtlijst voor de pups. Dat lijkt ons nogal voorbarig. Zodra we weten dat er pups op komst zijn, openen we een wachtlijst. Er zijn reeds enkele mensen die lieten weten dat ze geïnteresseerd zijn, dus die krijgen in principe voorrang. 

Vrijdag ben ik hier weer met meer nieuws. 

26 juli 2019

Onze dame vindt het duidelijk véél te warm voor amoureuze toestanden. Het bloedonderzoek van vandaag wijst uit dat de progesteronwaarde nog net geen 2 ng/ml is. We moeten wachten tot dit gestegen is tot minstens 10 ng/ml. Dat kan vlug gaan maar dat kan ook nog een weekje duren. We kunnen niets forceren, dus zullen we nog eventjes geduld moeten hebben. Dinsdagochtend wordt er opnieuw geprikt. 

30 juli 2019

En dan gaat het ineens razendsnel. Nadat Jula zich weer zonder verpinken liet prikken, kregen we daarnet het resultaat. Ze zit op 12 ng/ml, dus dat betekent dat we met een rotvaart richting Didam moeten. Morgen rond 11u heeft ze haar eerste afspraakje met Moos. En de dag erna rond 17u mag ze hem nog eens in alle privacy ontmoeten. 

In februari lieten we de medische testen doen om de toestemming te krijgen om haar als fokteefje in te zetten. (Ze slaagde met glans! ) Toen overnachtten we in een leuk én hondvriendelijk hotel op de Veluwe. Daar kon ik daarnet nog net een kamer boeken. En onze dochter komt op het huisje passen. Dus alles is geregeld. 

En nu maar duimen dat Moos in de smaak valt bij Jula en dat we binnenkort pupjes mogen verwelkomen!  

31 juli

Deze ochtend zijn we vroeg vertrokken om tijdig in Didam te zijn. Het verkeer viel erg mee, dus om 11u waren we ter plaatse. Jula genoot van de rit, zoals altijd. Ik daarentegen was nogal zenuwachtig. Je weet toch echt niet wat er kan gebeuren? Henri, de fokker, stelde me gerust.

Jula was zichtbaar opgetogen over Moos en stapte al direct enthousiast op hem af. De kennismaking, lees "het gesnuffel", verliep voorspoedig en Jula liet zich zijn avances welgevallen. Oef. Geen gegrom, gebijt of gejank. 

Nu zitten we op het terras van ons hotel en Jula ligt rustig aan mijn voeten.

Morgen heeft ze nog een rendez-vous met Moos. Hopelijk verloopt het weer goed en dan moeten we enkele weken geduld hebben om te weten of er pupjes op komst zijn. Pff, geduld, niet echt iets voor mij. 

1 augustus 2019

In ons hotel kregen we de ideale kamer voor mensen met een hond: op het gelijkvloers, met een terrasdeur die rechtstreeks op de tuin uitgaf. In de kamer, lits-jumeaux (je wil niet weten hoe sommige Nederlanders dat schrijven) met heel goede matrassen.  De badkamer was enigszins gedateerd, maar onberispelijk proper. Op het het terras een tafeltje en 2 comfortabele stoelen. Wat wil je als hondenmens nog meer? Als je daarbij rekent dat we 's avonds heel lekker gegeten hebben met Jula netjes onder tafel kan het eigenlijk niet meer stuk. 

Na een fijne wandeling in de mooie bossen op de Veluwe en een bezoek aan het mooie Wageningen, ging het weer richting Didam. 

Jula was haar eigen gewone, enthousiaste zelf. Totaal niet onder de indruk van wat wij, mensen, misschien een beetje raar vinden? 

Het weerzien met Moos was op zijn minst hartelijk te noemen. 

Daarnet vroeg onze jongste kleinzoon nog aan Jula "wanneer komen je pupjes?".  Daar kon Jula geen antwoord op geven. Wij voorlopig ook niet. Wordt dus zeker vervolgd!

7 augustus 2019

Wij zouden natuurlijk nu al dolgraag willen weten of Jula pupjes krijgt. Maar ja, om dat officieel te kunnen vaststellen moeten we nog minstens 20 dagen wachten. Ik heb heus al gegoogeld: "predictor voor honden" of "hoe kom ik zo snel mogelijk te weten of mijn teefje drachtig is?". Maar een zwangerschapstest voor hondjes is nog niet gecommercialiseerd en voor de rest moeten we letten op "veranderd gedrag". 

Die "niet-gecommercialiseerde" test zou op  1 000 euro komen! Slik. Niet dus. 

Maar het veranderd gedrag, daar kunnen we op letten. Toch?  En dat doen we. Ziehier ons observatielijstje:

- Jula eet altijd haar bakje leeg. Sterker nog: wanneer het leeg is, gaat ze het nog eens extra schoon likken. Du jamais vu. Normaliter eet ze in 3 beurten het voedsel op van 1 beurt. 

-Waar we haar vroeger reeds schertsend " Black Shadow"noemden, zouden we nu een superlatief moeten vinden. Ze komt haar kopje te pas en ten onpas op onze knieën leggen en blijft binnen een straal van 1 meter bij mij. 

Maar, eerlijk is eerlijk, voor de rest zien we geen veranderingen. Ze geniet zoals gewoonlijk van elk moment en gedraagt zich voorbeeldig. Zo was ze bij de stratenloop bij het begin van de Lokerse Feesten en poseerde netjes naast twee van onze kleinkinderen die deelnamen. "Gewoon genieten en blij zijn" is nog steeds haar motto. I love it!

17 augustus 2019

Ik zou willen dat ik al nieuws te melden had. Maar dat is niet zo. Of er pupjes komen, weet ik nog steeds niet. Jula eet nog steeds beter dan enkele weken geleden, maar dat is dan ook alles. 

Daarnet heb ik een afspraak gemaakt voor een echo door een gespecialiseerde dierenarts en die gaat door op 27 augustus. Nog 10 lange dagen afwachten. Het resultaat zal ik hier onmiddellijk meedelen. 

Vaak krijg ik de vraag naar de procedure bij het "toekennen" van de pups. Daarover kan je alles lezen onder de knop "Wachtlijst".

20 augustus 2019

Op aanraden van Henri, mijn mentor-fokker van de Gelderse Doodles,   heb ik enkele wijzigingen aangebracht op de pagina "Wachtlijst" onder de titel "procedure". 

Jula, zwanger of niet, geniet van de laatste vakantieweken met onze kleinkinderen. Zo gingen we gisteren picknicken in de dreef rechtover ons huis. Heerlijk toch dat kinderen noch honden absoluut geen verre reis nodig hebben om zich avonturiers te wanen? 

Jula bleef netjes op haar plaatsje liggen zolang we aan het eten waren. Het hielp natuurlijk wel dat ze een lekker bot had om aan te knagen.

26 augustus 2019

Nog 1 keer slapen en we weten of Jula pupjes krijgt! Best spannend. Ik droom er zelfs over! Deze nacht droomde ik dat ik in de tuin liep en een raar gepiep hoorde. Ik kon het geluid niet meteen thuisbrengen. Ik liep op het geluid af maar zag niets. Tot ik me realiseerde dat het uit de groenbak kwam. En inderdaad, daar lagen tientallen kleine hondjes door elkaar te wriemelen. Hoe dat afgelopen is, weet ik niet want ik zat opeens klaarwakker rechtop in bed. Ik ben dan maar opgestaan en met Jula gaan wandelen. Heerlijk vroeg en heerlijk fris. 

Ik hoop zo dat Jula zwanger is. Niet alleen omdat ik dolgraag pupjes wil maar ook omdat er anders iets mis is. Onze actieve doodle is de laatste week heel lusteloos. Kan door de hitte komen maar dan nog. Eten doet ze nauwelijks en de zoekspelletjes waar ze anders zo dol op is, laat ze gewoon voor wat ze zijn. 

Om ervoor te zorgen dat ze toch de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt, heb ik haar al gekookte eitjes gegeven, in reepjes gesneden en in roomboter gebakken biefstuk, in groentenbouillon gekookte schenkel met een mergpijpje, ... Je kan het zo gezond en lekker niet bedenken of ze heeft het gehad. En dat eet ze ook op. 1 keer. En de volgende keer is ze dat ook alweer beu. Voor haar "gewone" korrels én het vers vlees dat eigenlijk voor honden bestemd is, haalt ze haar neus op. Jula is nooit een goede eter geweest en in "normale" omstandigheden laten we dat voor wat het is.  Ze bleef netjes op gewicht (20,4 kg) , was actief en enthousiast, dus niks aan de hand. Maar nu wil ik toch echt wel dat ze binnenkrijgt wat nodig is.  En dan moet je bedenken dat onze vorige hond, Mika, haar bakje al leeg had nog voor het goed en wel op de grond stond. Niet gemakkelijk hoor. 

Ok. Ik ga nu mijn voeten onder Jula (dat zwarte hoopje:-) vandaan halen en voor het avondeten zorgen. 

Tot morgen! 

26 augustus 2019 (vervolg)

Voor het avondeten zorgen, zei je? 

Ok. Dan kom ik gewoon aan je voeten liggen in de keuken. Gezellig, toch

27 augustus 2019

Goed nieuws! Als alles goed gaat, krijgt Jula rond 2 oktober minstens 7 pupjes!

Jula liet de echo heel gedwee gebeuren, hetgeen haar een complimentje van de dierenarts (en een snoepje van mij) opleverden. Bijna onmiddellijk zei de dierenarts: Proficiat! Wil je geloven dat ik tranen in mijn ogen kreeg? 

Om het exacte aantal pups te kennen, is een echo niet direct ideaal maar de dierenarts was formeel: minstens 7 pupjes zijn waar te nemen. Het zouden er ook 9 of 10 kunnen zijn. 

De wachtlijst gaat vandaag nog open. Het zou fijn zijn, mochten jullie de bijhorende vragenlijst naar eer en geweten willen invullen. 

Uit de aanmeldingen maak ik een selectie, ook in eer en geweten. Op elke aanmelding zal ik reageren. Ik hoop een definitieve lijst op te stellen waarin ik 10 aanmeldingen over hou. Indien er maar 7 pups zouden zijn, dan vallen de 3 laatste af. 

Die 10 kandidaten zullen uitgenodigd worden voor een kennismaking. 

30 augustus 2019

De laatste dagen zijn eigenlijk niet zo leuk geweest. Jula was heel lusteloos en liet alles gewoon over zich heen komen. Eten deed ze bijna niet. Zelfs van de "premium verse Schotse zalm" (help) at ze maar enkele hapjes. Ik voerde haar met de hand en dan was ze wel zo lief om het op te eten maar ... ging het daarna netjes in de tuin uitbraken. Daar ben ik dus ook maar mee gestopt. 

Maar vandaag gaat het toch ietsje beter. Toen ik daarnet met de kleinkinderen binnenkwam was ze heel enthousiast en begon ze zowaar van haar gewone korrels te eten! Vanaf morgen begin ik er puppyvoeding doorheen te mengen. De hoeveelheid puppyvoeding wordt stilaan opgedreven tot ze de laatste 2 weken voor de geboorte enkel nog puppyvoeding krijgt. 

Om haar te beschermen tegen teken en vlooien geef ik gewoonlijk 1 Credeliotablet per maand. Dat doe ik nu beter niet, dus ga ik even aan de slag met een kruidenpreparaat dat in druppelvorm op haar vacht aangebracht wordt. En we wandelen alleen nog in "risicolaag" gebied: geen dichte struiken of hoge grassen. Nu is het zeker heerlijk veilig dat ze goed getraind is. Zodra ze te ver voor me uit loopt en ik niet meteen zie wat ze aan het doen is, volstaat een simpel "Jula, voet" en ze komt als de bliksem aan mijn voet zitten. 

Morgen gaan we de werpkist halen en zetten we die al op de plaats waar ze haar pupjes zal krijgen: een ruime kamer aan het einde van de gang met een deur naar buiten en op enkele meters van onze slaapkamer. Handig, zo dicht bij ons maar de laatste week van de zwangerschap en de eerste weken na de geboorte gaan we toch, elk om beurt,  op een veldbed bij haar slapen. Kwestie van alles goed in de gaten te houden hé? 

Voorlopig zetten we haar mandje in die werpkist en hopen we dat ze daar even rustig in gaat slapen als anders. 

Begin volgende week hakken we ook de knoop door in verband met de toekomstige baasjes. Ik vind het vreselijk dat ik zoveel mensen zal moeten teleurstellen maar ik kan niet verwachten dat Jula 25 pupjes krijgt, niet? En de mensen die wij niet blij kunnen maken, zal ik graag de mailadressen van andere door ALAEU erkende fokkers doorsturen. 

3 september 2019

Met Jula gaat het stukken beter nu. We geven haar nog steeds haar gewone korrels, "opgefrist" met stukjes soepvlees en groenten, gehakt, ... telkens in kleinere porties verdeeld over 5 voedingen. Vanaf vandaag worden haar gewone korrels geleidelijk aan vervangen door puppyvoer. 

Gisteren heb ik haar geborsteld en gekamd, dat had ik de laatste dagen zozo gelaten omdat ze zich niet lekker voelde. Haar kopje, oren en ogen zijn netjes bijgeknipt. Vandaag doe ik haar rug, borst en pootjes, morgen haar staart en haar buikje. Gewoonlijk doe ik dat allemaal in 1 beurt maar nu wil ik haar niet té lang laten rechtstaan. Een beetje consideratie met zo'n zwanger hondje mag wel, niet? 

8 september 2019

Een flauwe eter? Wie? Ik? Dat verbeeld je je. 

Ik zie het haar denken.  En inderdaad, Jula eet haar bakje leeg met een nooit gezien enthousiasme. Maar kieskeurig blijft ze. De gewone korrels gemengd met de puppykorrels worden door haar vakkundig van elkaar gescheiden. De puppykorrels zijn in een oogwenk verdwenen, de grotere brokken liggen tegen de rand van haar bakje. Maar een slaatje van Hollandse maatjes met brokken, of een gekookt eitje met brokken ...in een oogwenk is het op. Heerlijk!

Jula zelf heeft voorlopig geen last van nestdrang. Ik daarentegen .... De kamer waar haar werpkist komt, heb ik een extra likje verf gegeven, Hugo heeft de werpkist in elkaar gestoken en de hele ruimte werd zodanig ingericht dat er ook plaats is voor een stretcher. Voor de baasjes vanzelfsprekend. 

Ik heb haar daarnet het commando "in de box" geleerd ( "in de kist" leek me nogal eng) en met haar gevuld eetbakje en daarna met enkele snoepjes, was dat een koud kunstje. Volgens mij vindt ze dit over enkele dagen het leukste plaatsje van het huis. Ze voelt zich in elk geval helemaal in haar nopjes in dat ding. 

Echt zwaar is Jula nog niet, maar je ziet wel al duidelijk dat haar "taille"aan het verdwijnen is. Nog enkele dagen en we kunnen de pupjes voelen! Wat mij betreft, mag het vlug 2 oktober zijn!

15 september 2019

Veel nieuws is er niet te melden, godzijdank. Jula wordt stilaan toch een beetje dikker en ook wel wat slomer. Ze is superenthousiast wanneer de kleinkinderen aankomen en springt en loopt met hen mee in de tuin. Maar na een vijftal minuutjes houdt ze het voor bekeken en gaat ze rustig liggen om al dat vrolijke geweld vanop afstand in het oog te houden. 

Haar mandje zetten we al enkele avonden in de werpkist en op commando gaat ze daar vrolijk in liggen. Maar zodra de lichten uit zijn, gaat ze op het tapijt aan de voordeur liggen. Geen probleem, daar mag ze slapen, maar het is niet de bedoeling dat ze daar haar nestje gaat maken. We zien wel. 

Ik word stilaan ook een beetje zenuwachtig. Voor Jula is het haar eerste nestje maar voor ons ook. Zal alles wel goed verlopen? Hoe merken we het als het niet verloopt zoals het moet? Wanneer bellen we de dierenarts? ... Het is een hele geruststelling dat Henri, de fokker van Jula van www.geldersedoodles.nl  en zijn dochter Serra vanuit Didam willen overkomen zodra het duidelijk is dat de geboorte begint. Zij hebben pakken ervaring en dat is voor ons een hele geruststelling. 

Nog zo'n 15 à 17 keer slapen...!

 

22 september 2019

Het begint nu echt wel spannend te worden. Nog anderhalve week en de pupjes kunnen er zijn!        Jula is nu zichtbaar hoogzwanger.

Gisteren lag ze rustig te slapen toen ze opeens met een ruk haar kopje rechtte en bijna verontwaardigd naar haar buik keek. Waarschijnlijk voelde ze toen enkele schopjes maar wist ze niet meteen waar die vandaan kwamen. Toen ze weer rustig neerlag, heb ik mijn hand op haar buikje gelegd en inderdaad... ik voelde enkele lichte tikjes tegen mijn handpalm. Best ontroerend. 

Lange wandelingen laten we nu achterwege en in plaats daarvan maken we enkele korte wandelingen per dag. Dat vindt ze fijn maar het valt wel op dat ze steeds vaker achterblijft en hevig aan het snuffelen gaat. Zo maakt ze ons duidelijk dat ze eventjes op adem moet komen. 

Het knuffelgehalte van Jula was al vrij hoog, maar nu kan ze er maar niet genoeg van krijgen. Vermits zij niet in de zetel mag, ga ik nu regelmatig naast haar op de grond liggen. Dan krult ze zich helemaal op tegen mij en valt ze onmiddellijk in slaap. Ik jammer genoeg niet. 

26 september 2019

Wandelen doet Jula liever niet meer. Ze is helemaal niet enthousiast als ik haar leiband neem, dus dat laten we voor wat het is . In plaats daarvan spelen we een beetje in de tuin en doen we enkele zoekspelletjes. Maar na een kwartiertje geeft ze aan dat ze het wel gehad heeft. En dat terwijl ze dat anders uren aan een stuk kan doen. 

Eventjes poseren wil onze dame wel nog doen. 

Gisteren was het hier wel even stressen: Jula wou niets maar dan echt niets eten. Geen gestoomde zalm, geen eitje, geen vlees ... nada, noppes, niks. Een beetje in paniek was ik wel want het is vaak vlak voor de bevalling dat een drachtig teefje stopt met eten. En om echt zeker te zijn dat de pupjes helemaal klaar zijn moesten ze toch nog minstens 2 à 3 daagjes blijven zitten. 

Dus maar een WhatsApp naar mijn mentor-fokker gestuurd. Nou, die had ik ook goed bang gekregen. Maar na de checklist overlopen te hebben, was hij helemaal gerustgesteld: temperatuur: nog altijd 38,4°C, (die daalt een dikke graad vlak voor de bevalling), hijgen en onrustig heen en weer lopen: helemaal niet (integendeel, ze lag de hele dag rustig aan, en als het even kon, op mijn voeten). Nestdrang: zij? Nee hoor. 

En nadat onze dramaqueen iedereen eens goed de stuipen op het lijf gejaagd had, ging ze doodleuk aan haar eetbakje staan: kopje schuin en eens met haar hoofd tegen het bakje tikken. Het was duidelijk dat ze wou eten. 300 gr. schenkel ging vlotjes naar binnen. En 's avonds nog wat gedroogde pens. Oef!

Vandaag heeft ze ook al flink gegeten, dus dat ziet er goed uit. 

29 september 2019

Eventjes een update. Gisteren was een vrij enerverende dag. Er zouden twee nieuwe buitendeuren en 4 nieuwe ramen geplaatst worden. Niet de ideale timing, ik weet het, maar die stielmannen hebben een eigen idee over timing.

Maar kom, geen probleem, ware het niet dat één van die buitendeuren de deur vanuit de "bevallingskamer" naar het terras en de tuin is. Maar Murphy kwam er zich mee moeien: de drempel die ook vervangen moest worden, zat muurvast. Er moest dus geslepen worden. Slijpen, weten jullie wat dat betekent? Echt, alles zat onder een dikke laag stof. Wij zijn enkele uurtjes zoet geweest met het poetsen. Ook de werpkist, het vetbed, de weegschaal, kortom àlles moest terug netjes gemaakt worden. En mocht de deur er dan nog inzitten, dan zou je dat met de glimlach doen (nou ja, min of meer). 

Maar neen, die deur komt er pas maandag in. Die vaklui hebben wel de deuropening netjes afgeslagen met platen, maar langs daar naar buiten kunnen we voorlopig niet. Niet echt een ramp, maar handig is het niet. 

Enfin, alles proper, de industriële stofzuiger terug naar onze hondenschool gebracht, voor eten voor ons én voor Jula gezorgd, en dan gezellig in de zetel. Daar ben ik als een blok in slaap gevallen. Rond middernacht werd ik wakker. Ik kon Jula nergens vinden! Eventjes in onze slaapkamer gaan kijken. Daar komt ze normaal gezien nooit, maar toch.... Mijn wederhelft lag heerlijk te slapen maar van Jula geen spoor. In de woonkamer hoorde ik opeens een zacht gesnurk. Dat kwam vanachter de kachel. En inderdaad daar lag onze dame heerlijk te slapen op de koude marmer! Dat heeft ze nog nooit gedaan. Was het dit nu dat men bedoelt met "ze gaan een rustig plekje zoeken om hun pups te krijgen?". Ik wist het niet. Ze had flink gegeten, ze hijgde niet en was ook niet aan het nestelen. Ik heb haar nog even in de tuin gelaten en toen ze weer rustig in haar mandje lag, ben ik ook gaan slapen. Voor alle zekerheid ben ik enkele keren opgestaan om te zien of alles nog in orde was. Dat was het gelukkig wel, maar ze lag weer achter de kachel. Ik heb het maar zo gelaten. 

Rond 6u deze ochtend hoorde ik Jula zachtjes piepen: teken dat ze naar buiten wil. Heel ongewoon voor haar om op dit vroege uur al buiten te willen. Ze liep gezwind mee in de tuin en vond het echt niet te vroeg voor een spelletje (pff). 

Toen ik haar temperatuur opnam, zag ik wel dat die een beetje gedaald was. Dat wil zeggen dat de bevalling niet langer dan 48 uur op zich zal laten wachten. Echt flink eten, heeft ze nog niet gedaan, maar dat is niet  ongewoon voor haar. 

Eventjes met mijn mentor-fokker overlegd en al haar gedragingen beschreven. Conclusie: nog niet voor vandaag. 

Hopelijk wacht ze tot morgennamiddag: dan zit die deur waar ze moet zitten en kan alles in volle rust gebeuren. Is dat niet zo, dan hebben we gelukkig wel een plan B. 

Ik geloof dat ik voor mijn eigen bevallingen rustiger was. 

30 september 2019

We zijn superblij met de 9 prachtige pups van Jula. Ze heeft dat schitterend gedaan. Haar 8 dochters en 1 zoon maken het uitstekend!

Dat Jula niet in haar gewone doen was, had ik gisteren reeds verteld. Maar dat het ineens zo'n vaart zou lopen, was een verrassing. 

Ik zat een beetje in mijn maag met het deurverhaal van de kraamkamer maar daar pasten we gisteren meteen een mouw aan. Vrienden die kwamen eten, vroegen ons waarom de werpkist niet in de woonkamer stond. "Jula is altijd bij jullie en nu moet ze in een kamer apart om pupjes te krijgen. Dat vinden wij vreemd." Hugo en ik keken elkaar een beetje verbaasd aan. Tja, waarom eigenlijk niet? Daar hadden we niet echt bij stilgestaan. We zagen meteen alle voordelen en binnen het kwartier was onze woonkamer omgevormd tot kraamkamer!

Jula, die enkel met snoepjes in de werpkist te lokken was, vond de nieuwe locatie ook geweldig: om 15u is ze in de kist gesprongen en ze is er niet meer uitgekomen. Ze lag ons zielsgelukkig te bekijken en begon te nesten. We wisten niet wat we zagen. 

Enfin, om 18u wil ik even in de zetel gaan zitten en kijk ik in de box. Ik schrok me rot: daar lag pupje n°1. Nog ingepakt in het vliesje en de navelstreng er nog aan. Jula was al net zo verbaasd als ik. Samen met Hugo de pup uit het vliesje gehaald, neusje vrijgemaakt en met een warme handdoek die kleine meid stevig warmgewreven. Ze begon meteen te piepen. Herkenningsbandje aan, wegen (340 gr.) en vlug bij de mama. Jula begon als een volleerde moeder haar dochter te likken en ondertussen was nr. 2 geboren. Henri is in volle vaart vanuit Didam naar hier gekomen en was nog op tijd om de nummers 7 en 8 geboren te zien worden. Het laatste pupje was er om 1u20 maar toen was Henri al terug vertrokken. 

Rond 4u was het duidelijk dat er geen pupje meer zat. Hugo is gaan slapen en ik ben blijven kijken en genieten! Slapen doe ik wel een andere keer. 

1 oktober 2019

De pupjes doen het uitstekend. Ze doen precies wat je van pups verwacht: slapen en drinken. Ze zijn allemaal al netjes bijgekomen in gewicht, de kleinste van het nest zelfs 20% van haar gewicht! 

Jula is een voorbeeldige mama. Ze laat de pupjes onbeperkt drinken, likt ze schoon en is heel voorzichtig met hen. Wel vind ik dat ze redelijk kortademig is maar volgens Henri en de dierenarts moet ik me geen zorgen maken. Dit is normaal tot enkele dagen na de bevalling. Het is dan ook geen peulenschil om 9 kleintjes te verzorgen en te voeden.

Ik heb deze nacht bij haar in de woonkamer geslapen, een beetje uit voorzorg, maar eigenlijk is dat  niet echt nodig. Maar voor alle zekerheid doen we dat toch nog tot de pupjes een weekje oud zijn. 

Het is heerlijk ontspannend om naar de pupjes te kijken. Ze zijn allemaal zo mooi. Mocht ik er eentje moeten kiezen, ik zou echt niet weten welke ik zou nemen. 

3 oktober 2019

De dierenarts is daarnet geweest en ze was tevreden over Jula én de pups. Toch even spannend hoor.

De pups komen goed bij in gewicht en doen wat ze moeten doen: slapen, piepen als ze honger krijgen en drinken bij Jula. Het is aandoenlijk om te zien hoe Jula reageert op het kleinste piepje van haar pups. Daarnet lag ze even aan mijn voeten maar één van de kleintjes begon te piepen en als de weerlicht sprong ze in de box. Zij is gewoon een superhond! (Maar dat hadden jullie al door, niet?)

Voor de toekomstige baasjes heb ik misschien toch iets minder leuk nieuws. Ik vertelde de dierenarts dat het eerste bezoekje rond de 4 weken zou zijn maar daar was zij het absoluut niet mee eens. De pupjes moeten minstens 5 weken zijn! En dan nog onder strenge voorwaarden: schoenen uit, jassen uit (lijkt me logisch), én de pups niet aanraken! Andere hondjes mogen uiteraard nog niet meekomen. Pff, streng hoor. Maar volgens de DA is de kans op besmetting véél te groot. En dat willen we toch echt niet. Ik zal het leed proberen verzachten door zo vaak mogelijk fotootjes door te sturen maar tegen het advies van een dierenarts ingaan, doe ik niet.

6 oktober 2019

Vandaag zijn de pups 1 weekje oud. Het is een intense week geweest voor Jula én voor ons.

De kleintjes doen voorlopig nog niet veel behalve slapen en eten en zo moet het natuurlijk. Ze zijn allemaal al meer dan 50% van hun geboortegewicht bijgekomen. En ik ben mijn volledig geboortegewicht afgevallen 😉.  Iedereen blij dus. Ja, van regelmatig eten is niet veel in huis gekomen de laatste week, laat staan van regelmatig slapen. Ik slaap nog altijd op de sofa in de woonkamer maar ga dit nu beginnen afbouwen: zo tot een uur of 12 op de sofa en daarna in bed. De deur tussen de hall en de woonkamer net als die van onze slaapkamer blijven open. Mocht er iets aan de hand zijn, dan horen we dat meteen en zijn we in 10 stappen bij hen.

De toekomstige baasjes hebben de naam van hun pup al doorgegeven, behalve ééntje. Daar zijn de gezinsleden het nog niet eens geworden.

Ik merk dat het eventjes niet regent. Ik ga dus vlug naar buiten met Jula.

Hieronder een foto van de slapende pupjes. Prachtig, toch?

6 oktober 2019, 20u

Deze middag heb ik voor het eerst weer een wandeling gemaakt met Jula. Ze was weer haar eigen vrolijke zelve, springend en rennend door het veld. Heerlijk!

Bij het thuiskomen was het wel even anders : pootjes, buikje, kontje en snoetje ontsmetten: ze vond het maar niks. Maar we willen geen vieze dingen in de buurt van de pupjes, nietwaar? Die pupjes lagen trouwens nog rustig te slapen en hadden de mama duidelijk niet gemist.

Ondertussen hebben alle toekomstige baasjes een naam voor hun nieuw gezinslid gekozen. Ik geef ze even mee: Ella, Lotus, Milou, Odette, Nestel, Flavie, Joena, Naomi en Boris. Ik weet ondertussen al goed wie wie is.

En nu op naar week 2. Tussen dag 10 en 14 gaan de oogjes en oortjes van de pupjes open! Ze zullen beginnen reageren op onze stem en naar ons toe komen kruipen. Ik kan niet wachten!

Zoals je ziet op de foto heb ik enkele pups een herkenningsbandje aangedaan. De vachtkleur bij de zwartjes verandert niet, maar de tekening wel. Zo werd bijvoorbeeld de beschrijving “zwart met wit stipje op de borst” op enkele dagen “zwart met wit streepje op de borst”, … waardoor het herkennen van de pupjes niet meer zo evident was.

10 oktober 2019

Vandaag zijn de pups 11 dagen oud. Ze doen het prima. Het geboortegewicht is bij allemaal met minstens 120% toegenomen en dat is héél flink. Jula is dan ook een supermama. Je merkt wel dat het voeden en verzorgen van zo’n aantal pupjes veel van haar vraagt. Waar ze anders de meest kieskeurige en profijtige eter is die je je kan voorstellen, is ze nu een regelrechte veelvraat. Ze verorbert, met smaak, gemakkelijk tot 1.200 kg vlees en brokken per dag. Ik geef haar nu ook al 3 dagen elke dag 200ml. Lactol (=puppymelk) bij om zeker te zijn dat ze écht alle voedingsstoffen binnenkrijgt die ze nodig heeft.

Van mijn plan om terug in onze slaapkamer te slapen, is niet veel in huis gekomen. Ik heb het geprobeerd, maar ik lag zo ingespannen te luisteren of ik niets “verdachts” hoorde, dat ik vergat te slapen. Daar schiet je ook niets mee op natuurlijk. Ik ben dan maar terug, met mijn hoofdkussen onder de arm, naar de woonkamer gestapt waar Jula me kwispelstaartend verwelkomde. En ik heb goed geslapen!

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, hoor ik vanuit de box een eerste poging tot blaffen! Geen gepiep, maar echt zo’n aanzet tot blaffen. Aarzelend, maar zo schattig! Ik weet niet van wie het afkomstig is want de pups liggen, zoals gewoonlijk wanneer ze niet aan het eten zijn, “op een hoopje”.

13 oktober 2019

Deze avond zijn de pupjes 14 dagen oud. Ze zijn voorbijgevlogen, die dagen én nachten. Daarnet hebben we hen gewogen en we zijn blij dat ze allemaal mooi op schema zitten: hun geboortegewicht is bij allemaal ongeveer verdrievoudigd. We hebben hen ook voor de eerste keer ontwormd. Sommigen trokken een vies snoetje toen ze die roze brij op hun tongetje kregen, anderen vonden het een ware lekkernij en smakten van plezier. De oogjes van alle pupjes zijn open en ze draaien hun hoofdje in de richting van geluid. Ze beginnen elke dag meer op echte hondjes te lijken. In de loop van volgende week zullen ze hun eerste wankele stapjes zetten én zullen de eerste tandjes doorkomen. Eerst verschijnen de 12 snijtandjes, daarna de 4 hoektandjes en tegen het einde van week 4 beginnen ook de premolaren door te komen. Rond 12 weken is het puppygebit volledig en vlak daarna begint dan reeds de tandenwissel en krijgen ze hun definitief gebit.

Gisteren hebben we een puppyren gekocht. Dat is een plooibare ren die uit verschillende panelen bestaat waarmee we een hoek voor de pups kunnen afbakenen in de woonkamer. Dat is veilig voor hen en handig voor ons. Ze zien en horen alles, kunnen rondlopen en spelen zonder dat ze bij snoeren en andere “gevaarlijke” obstakels kunnen. Maar dat is pas voor over een week of 2.

Ondertussen leren de pupjes ons steeds beter kennen en reageren ze op onze stem. Ook de kleinkinderen mogen nu stilaan beginnen aaien en knuffelen. 

Twee kleinkinderen kwamen logeren en bleven maar zeuren om bij de pupjes te mogen. Ok, vooruit dan maar. Eerst kleren, schoenen en sokken uit, proper gewassen pyjama’s aan, handjes wassen en ontsmetten en bij de pups gaan zitten. De kleintjes kwamen naar hen toe gekropen en buitelden over elkaar heen bij hun pogingen om tegen de kinderen op te kruipen. 

Wie er nu het meest van genoot, is niet meteen duidelijk. Na een kwartiertje was de knuffelsessie gedaan. Het was duidelijk dat dit toch nog heel vermoeiend is voor de pupjes want ze vielen als een blok in slaap. De kleinkinderen (nog) niet 😉.

17 oktober 2019

Leven in de brouwerij...

21 oktober 2019

De pupjes zijn 3 weken en 1 dag oud vandaag. Het is een levendige bende en het is heerlijk om te zien hoe je stilaan hun karaktertjes kunt beginnen inschatten. Jula blijft een toegewijde mama maar je merkt aan alles dat het toch wel zwaar wordt om 9 pupjes, met een gewicht variërend tussen 1000 en 1500 gram, te voeden. Ze eet heel veel vlees en ik geef haar extra puppymelk bij maar toch is ze graatmager. Woensdag of donderdag ga ik beginnen met het aanbieden van pap aan de pupjes zodat Jula een beetje ademruimte krijgt. Dat voeden zal aanvankelijk 2 per 2 zijn zodat ik goed kan zien wie er mee weg is om te likken in plaats van te zuigen.

Gisteren, de pups hadden al twee keer gedronken bij Jula, begon er weer eentje te blaffen. Jula lag rustig te slapen naast de box en keek eventjes verstoord naar de kleintjes. Omdat het pupje bleef aanhouden, stond ze recht. Ik dacht dat ze erbij zou gaan liggen om nog eens te voeden, maar neen. Ze ging doodleuk naar haar speelgoedmand, haalde er een speeltouwtje uit en liet het in de box vallen. Je zag haar duidelijk denken “amuseer je maar even, ik heb nu andere dingen te doen”. Hugo en ik kwamen niet meer bij!

Voor mij is het een leuke maar ook drukke bezigheid om voor de pupjes te zorgen: wegen, box proper maken, overtrekken en handdoeken wassen, met de pupjes spelen 😊, Jula de nodige aandacht geven, contact met de baasjes onderhouden, website bijhouden, aan “handleiding” voor de nieuwe baasjes werken, …. Maar gelukkig slapen de kleintjes nu nog heel veel. Zo’n 3 à 4 keer per dag is het “speelkwartiertje”. Dan beginnen ze rond te lopen, over elkaar heen te buitelen, naar elkaar te happen en te blaffen. Dan is het eventjes een kabaal van jewelste. Maar na zo’n 15 minuutjes gaan ze lekker dicht tegen elkaar liggen en vallen ze als een blok in slaap.

Ik slaap ondertussen niet meer in de woonkamer maar gewoon in mijn eigen bed. Toch wel beter voor mijn nachtrust hoor.

Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Hugo zorgt, tussen zijn werk door, voor de logistieke ondersteuning: hij doet de boodschappen en blijft bij de pups wanneer ik naar een vergadering of andere activiteit moet.

Ondertussen staan de eerste bezoekjes van de baasjes gepland dus dat wordt ook weer druk maar leuk.

Hieronder krijgen jullie nog eens een "groepsfoto" maar ik probeer om deze week nog van elke pup apart een foto te posten. 

22 oktober 2019

En hier dan een fotootje van elk van onze pupjes apart. Mocht het ene pupje al wat mooier lijken dan het andere, dan heeft dat enkel te maken met mijn beperkte vaardigheden als fotograaf. Ze zijn namelijk allemaal even mooi, schattig, lief en hartveroverend! In volgorde van tijdstip van geboorte:

25 oktober 2019

De pupjes zijn nu stilaan echte hondjes. Ze eten, slapen, spelen, blaffen en vechten. Ze komen naar ons toe gelopen (soms gewaggeld) en houden hun kopje scheef wanneer we tegen hen praten. Ze houden mama Jula behoorlijk bezig met voeden en schoonlikken.

Op advies van Henri, mijn mentor-fokker, hebben we nog niet bijgevoed. Jula voedt nu af en toe ook staand maar dat lukt behoorlijk goed want de pupjes blijven flink bijkomen. Ons “kleintje” weegt al meer dan 1100 gr. en de zwaarste van de bende weegt 1800 gr.

Die pupjes zorgen er zeker voor dat we ons geen seconde vervelen. 2 keer per dag verschonen we de hele box. Dit betekent 3 wasmachines per dag. En het bekijken van hun gekke gedoe neemt ook wel wat tijd in beslag.

De zindelijkheidstraining zal volgens mij vrij goed verlopen: zodra ik een trainingspad in de box leg, haasten de kleintjes er zich naartoe om daar hun plasje te doen. We gaan daar verder aan werken zodra ze in de puppybench mogen.

De laatste weken heb ik al vaak de vraag gekregen of ik het niet vreselijk zal vinden om afscheid te moeten nemen van de pupjes. De waarheid is dat ik het niet weet. Ik denk dat ik wel even verdrietig zal zijn. Maar weten dat de pupjes een goede nieuwe thuis zullen krijgen en dat mensen even gelukkig zullen zijn als wij waren toen we Jula kregen, is toch een hele geruststelling.

Hugo en ik vinden het fantastisch om de pupjes groot te zien worden en voor hen te mogen zorgen maar we zullen ook wel blij zijn om “onze” Jula terug te krijgen.

Terug met haar spelen, wandelen, reizen, op restaurant gaan, trainen, naar de hondenschool gaan en hopelijk wedstrijdjes spelen zonder rekening te moeten houden met pupjes die beschermd moeten worden tegen van alles en nog wat … tja, daar kijken we ook wel naar uit.

Maar voorlopig blijven de kleintjes nog even bij ons en genieten wij van hun dolle fratsen en hun hartveroverende  snoetjes.

29 oktober 2019

4 weken en 2 dagen zijn ze nu, onze pups. Twee van hen wegen al iets meer dan 2 kg, “kleintje” weegt 1200 gr. én is minstens even vinnig als haar zusjes en broer. Gisteren heb ik een puppytunnel cadeau gekregen (waar ik superblij mee ben) en Kleintje (=Milou) was de eerste die er gezwind doorheen huppelde.

Jula voedt de pups nog en houdt ze schoon. Vermits de pups nog goed bijkomen, heb ik nog niet bijgevoed. Volgens Henri zal Jula zelf wel aangeven wanneer dat moet gebeuren: heel kort bij de pups gaan en grommen wanneer ze komen drinken. Of gewoon helemaal niet naar de pups gaan. Dat houden we dus goed in de gaten. Gisteren heb ik hen voor de tweede keer ontwormd en dat ging heel goed. Ze likten de pasta gretig op. 

Er zijn reeds 4 toekomstige baasjes op bezoek geweest. Ze waren allemaal unaniem in hun oordeel: prachtige hondjes! En dat is ook zo. Wat mij betreft zijn het de mooiste pups ooit. Maar ik ben misschien niet helemaal objectief? 😉

Straks plaats ik een filmpje van de pups tijdens een speelmomentje.

De pups in actie!

31 oktober 2019

4 weken en 4 dagen zijn de pups nu. Je ziet en hoort ze groeien. Ze hebben allemaal al tandjes die ze te pas en ten onpas uitproberen. Eventjes een ferme “neen” en een bijtspeeltje aanbieden, leidt hen al vlug af van mijn vingers.

Vandaag heb ik voor het eerst bijgevoed. Jula bleef maar eventjes in de puppyren om hen te laten drinken en gaf daarna met een flinke grom te kennen dat het wel genoeg geweest was. Ik probeer om het vandaag bij 1 keer bijvoeden te houden, morgen 2 keer, … in de hoop dat de pups helemaal gespeend zijn tegen zondag.

“Bijvoeden”, het klinkt gemakkelijk. Maar amai! Je moet op zoveel letten: juiste hoeveelheid per pup berekenen, op de juiste temperatuur houden en hen leren hoe ze moeten likken in plaats van zuigen: eerst papje op mijn vinger en daarna met vinger richting bakje  

Ik maak puppymelk op basis van eiwitrijk poeder en voeg daar geweekte brokjes aan toe. Daar maak ik een homogeen papje van zodat ze zich niet verslikken en proberen maar! De ene pup was er al vlugger mee weg dan de andere, maar ze hebben allemaal flink gegeten. Ik heb de pups één voor één laten eten om zeker te zijn dat ik kon ingrijpen indien nodig. En het was nodig: tonen waar ze moesten zijn, pootjes uit het bakje halen, verhinderen dat ze met hun neus in het bakje doken (gevaar op verslikken), snoetjes proper maken na het eten, … Nu, dat laatste hoef ik eigenlijk niet meer te doen: zusjes en broer hielpen elkaar schoonlikken 😊.

Hopelijk gaat dit elke dag allemaal een beetje beter. Nu ben ik zo’n 15 minuten per pup bezig, dat is meer dan 2u per voedingsbeurt. Leuk, dat wel, maar er moet nog een beetje gewerkt worden ook natuurlijk. Jula stopt met poephoopjes opruimen omdat die niet meer helemaal “haar” geur hebben, dus iemand moet het doen. Na de voeding breng ik hen naar hun trainingspad en soms (helemaal toevallig uiteraard) lukt het dat ze daar een hoopje leggen. Dan beloon ik hen stevig; “flink kakje!” 😉.

Nu moet ik de extra krachtige voeding van Jula in gelijke mate proberen afbouwen zodat ze geen stuwing krijgt. Ze lag trouwens heel geïnteresseerd toe te kijken toen ik de pups aan het voeden was. Ze was er helemaal gerust in. “Aha, zo kan het dus ook”, ik zag het haar denken.

De pupjes liggen nu heel rustig te slapen, dus inderdaad… zo kan het ook.

4 november 2019

Tot voor enkele dagen kon ik zeggen dat we 1 hond en 9 pupjes in huis hadden. Nu kunnen we zeggen dat we 10 honden in huis hebben. Wat een leven! De pups drinken nog een 3-tal keer per dag even bij Jula maar eten ook al puppybrokken geweekt in puppymelk. Ze spelen, ze blaffen, ze komen dolenthousiast aangelopen wanneer Hugo of ik naar hen toe komen, ze plassen en leggen hoopjes (netjes op de trainingspad) en godzijdank… ze slapen ook!

De puppyren hebben we hier en daar een beetje moeten barricaderen want ze ontpopten zich tot echte Houdinis. Dat kunnen we hen niet gewoon maken, niet? Joena, de ondernemendste van ons negental, sprong nog enkele keren tegen de “zwakke” plek op, maar ondervond al gauw dat het vergeefse moeite was. Met een diepe zucht en een meelijwekkende blik ging ze dan maar liggen.

Het dagelijks wegen begint een avontuur te worden. We nemen ze één voor één uit de ren, wegen ze en leggen ze daarna in een grote rietkoffer zodat we de puppyren kunnen verschonen. Tot daarnet lieten we het deksel van die koffer open maar dat moet voortaan anders: Joena was bovenop een andere pup gaan staan en duikelde bijna over de rand. We moeten echt ogen op onze rug hebben. Maar het blijft een boeiende bezigheid om die prachtige diertjes te observeren en zo stilaan de verschillende karaktertjes te onderscheiden.

Hierbij een foto van ons negental in diepe rust.

10 november 2019

Onze pups zijn vandaag 6 weken oud. Ze drinken nog een tweetal keer per dag bij Jula. Dat is maar enkele minuutjes per keer want Jula heeft het helemaal gehad. Ze blijft wel altijd in de buurt van de puppyren en wanneer het spelen al te heftig wordt, gaat ze wel even kijken wat er precies gebeurt.

 

 

De pups eten samen uit 2 grote schalen, speciaal voor pupjes, en dat lukt aardig. Kijk maar.

Ook “kleintje” begint elke keer met heel veel smaak en laat zich niet wegdringen van haar plekje, maar ze heeft al vlug genoeg en wil terug gaan spelen. Wanneer ik haar terug bij haar eten zet, neemt ze wel enkele hapjes, maar dat is enkel om mij te plezieren, denk ik.

Deze ochtend heb ik de pups weer ontwormd. Dat gaat intussen vrij vlot. De volgende ontworming is op 8 weken.

Donderdag komt de dierenarts om te chippen en de eerste enting te geven. Toch weer een beetje spannend.

Beweren dat het een volledige dagtaak is om voor de pups te zorgen, is een beetje overdreven. Maar een viertal uren per dag zijn we toch wel bezig met hen. Mijn petje af voor mensen die nog voltijds werken én het klaarspelen om een nestje groot te brengen.

En nu nog eens een foto van elk pupje apart. Niet gemakkelijk hoor om hen even stil te houden. Ze zien me vlak voor hen zitten en willen onmiddellijk naar me toe komen. Maar wanneer Hugo achter mij komt staan en gekke geluiden maakt lukt het soms om hen even (verbaasd) stil te laten zitten. Enfin, we hebben ons best gedaan. 

11 november 2019

Gelukkige verjaardag, lieve Jula!

Feest vandaag! De liefste, grappigste en slimste hond ter wereld (net als al die andere geliefde hondjes 😉) is jarig.

Voorlopig kunnen we haar verjaardag niet vieren met een lange strandwandeling of een tripje door het bos maar dat doen we later wel. Een extra knuffel en een interessant zoekspelletje daarentegen, kunnen wel. Bovendien krijgt zij een lekker stukje chateaubriand (in je kraamperiode mag het iets meer zijn, nietwaar?)  en wij nemen een glaasje champagne erbij. Proost!

16 november 2019

Donderdag zijn de pups onderzocht door de dierenarts, ingeënt en gechipt. Ze bestaan nu dus officieel en zijn officieel gezond verklaard. Oef!

Voor ons bestaan ze al veel langer en maken ze al bijna 7 weken deel uit van ons gezin. Ze zorgen ervoor dat we ons geen seconde vervelen en dat televisie kijken een saaie bezigheid geworden is. 

Tot gisteren deponeerden we hen bij het schoonmaken van de puppyren in een grote rieten hutkoffer, met het deksel dicht. Maar zelfs die grote koffer werd nogal klein en het gejank en geblaf deden vermoeden dat ze het daar niet erg naar hun zin hadden. Dus deze ochtend hebben we hen in de gang en garage vrij los laten lopen. Hugo maakte de puppyren schoon en ik lette op de pups en maakte een filmpje. Een mooie taakverdeling, vind ik zelf. 

Het was heerlijk om hen te zien genieten van de plotselinge vrijheid. Ik verontschuldig me nogmaals voor mijn lamentabele kwaliteiten als cameravrouw, maar ik hoop dat jullie genieten van het filmpje!

18 november 2019

Onze laatste week samen met alle pupjes is aangebroken. We zijn vast van plan om nog heel hard te genieten van hun gezelschap en hun dolle fratsen. Maar we zijn ook van plan om niet flauw te doen wanneer hun nieuwe baasjes hen meenemen. We zijn er vast van overtuigd dat ze allemaal een warme en veilige thuis krijgen en dat ze hun baasjes heel gelukkig zullen maken. En dat was uiteindelijk de bedoeling van dit hele avontuur.

Ik weet niet hoe Jula zal reageren, maar ik denk niet dat ze zal treuren Ze is er helemaal klaar mee, heb ik de indruk. Bovendien kunnen wij dan weer samen gaan wandelen, trainen, spelen, … zodat ze genoeg afleiding zal krijgen.

Gisteren was het een prachtige dag. Ik vond dat het echt het moment was om de pupjes even buiten te laten spelen. Met de puppyren had ik vanuit de puppyspeelkamer een stukje afgebakend op het terras zodat ze vrij binnen en buiten konden. Dat was dolle pret!

De bak bier die jullie zien staan, was niet ter vervanging van hun waterbakje hoor 😉. Dat was enkel om de constructie puppyproof te maken.

We hebben hen ook hun derde maaltijd van de dag buiten gegeven. Schattig om die tevreden kwispelende staartjes te zien!

21 november 2019

Ja, het zit er bijna op. Wat begon als een “zouden we?”, werd een “ja, waarom niet?” tot een “ja, we doen het!” en werd uiteindelijk een prachtige belevenis. Het was een zwaar voorbereidend parcours met hier en daar een hobbeltje door de ontzettend strenge eisen van Alaeu. Maar de niet aflatende hulp en ondersteuning van onze mentor-fokkers Henri en Jacqueline van de Geldersedoodles met dochter Serra, de adviezen van Alaeu en niet te vergeten de mooie papa, Moos, leidden uiteindelijk tot een nestje van 9 prachtige pupjes. Jula bleek een supermama te zijn en dat is de beste start die een pup zich wensen kan.

Morgen gaan de twee eerste pupjes naar de baasjes. De volgende dag vertrekken er weer 2… en zo gaat het verder tot de laatste uiteindelijk vertrekt op zaterdag 30 november.

Dat wordt wennen. Geen vrolijk kwispelende pupjes meer, geen puppyren meer schoonmaken, geen grote schotel eten meer klaarzetten, geen pupjes meer wegen, … ga zo maar door. Maar vooral de stilte zal weer wennen zijn. Je kan je niet voorstellen hoeveel (heerlijk) kabaal zo’n 9 actieve hondjes kunnen maken. Het Journaal werd enkel nog bekeken met ondertiteling 😉.

Dit wordt waarschijnlijk één van de laatste foto's van ons negental. 

 

 

 

Allemaal met een vol buikje in diepe rust. Alleen Nestel komt nog even, kopje schuin, poseren voor de foto. 

25 november 2019

Intussen zijn Joena, Nestel, Ella, Naomi, Lotus en Flavie al vertrokken naar hun nieuwe thuis. Ons “rijk” nestje van 9 is dus flink uitgedund. Odette wordt vandaag opgehaald, Milou woensdag en Boris zaterdag. Milou, ons “kleintje” weegt intussen ook al bijna 2800 gr. dus dat zit goed. Gelukkig heb ik al van alle nieuwe baasjes geruststellende berichtjes gekregen en mooie foto’s en filmpjes. Zodra alle pupjes bij hun baasjes zijn, maak ik daar een selectie uit en zet ze online. 

En ondertussen geniet ik nog even van de dolle fratsen van de pupjes die nog bij ons zijn!

We hebben wel heel triest nieuws uit Didam gekregen. Faydee, de mama van Jula, is vorige week heel plots gestorven. Ze werd op enkele uren tijd doodziek: een tumor in haar lever was gebarsten waardoor haar buikje vol met bloed zat. Er was geen opereren of genezen aan dus Henri en Jacqueline hebben haar moeten laten inslapen. Faydee was een superhond: lief, aanhankelijk en een zeer stabiel karakter. Ze zou op 16 december 9 jaar geworden zijn.

Dat is dan de keerzijde van de medaille “hondengeluk”.

1 december 2019

Alle pupjes zijn vertrokken naar hun nieuwe thuis. Het is hier héél rustig ineens en het is echt wel wennen.  Deze ochtend kwam Jula een speelgoedje aan mijn voeten leggen terwijl ik bezig was in de keuken. Ik had dat niet gemerkt en op het ogenblik dat mijn voet dat zachte ding raakte, haalde ik halsbrekende toeren uit om er toch maar niet op te trappen… ik dacht verdorie dat het een pupje was!

Gisterenavond zijn we nog even langs geweest in de hondenschool. We waren weliswaar te laat voor de training maar we willen Jula zo stilaan terug in haar gewone routine brengen. Ze was superenthousiast maar na een kwartiertje kwam ze met haar voorpoten op de leuning van mijn stoel staan. Dat mag niet en ik wees haar dan ook terecht maar na enkele minuten deed ze het opnieuw en opnieuw …  Ze wou duidelijk naar huis.

We gingen echter niet naar huis maar bij vrienden eten. Jula mocht mee binnen maar ze bleef onrustig, ook na een korte wandeling. Honger misschien? We hadden haar korrels bij maar ze keek er zelfs niet naar. Dorst? Ze draaide haar kopje gewoon weg van het bakje. We waren wel een beetje ongerust en hebben het niet te laat gemaakt. Om 23u30 waren we thuis. Jula stormde de woonkamer binnen, recht naar de plaats waar de werpkist en de puppyren gestaan hadden. Ze zag dat er geen pups waren en ging gerustgesteld in haar mandje in de gang liggen om te slapen. Dat deed ze tot ongeveer 6u. en dan begon ze ongeduldig te worden. Ze moest en zou naar de puppyren. Zelfde scenario: even gaan kijken en dan gewoon over tot de orde van de dag.

Om 9u ben ik met haar gaan wandelen. Helemaal niemand in het veld, een zacht winterzonnetje, stilte … heerlijk.

 

Dat vond Jula ook. Tot we thuiskwamen: op een drafje naar de woonkamer, eventjes kijken, … ok geen pupjes.

Maar deze avond deed ze raar: een speelgoedhondje halen en vasthouden, naar buiten willen, terug naar binnen willen en de hele tijd hartverscheurend janken.  Echt, wij voelden ons de grootste dierenbeulen ooit. We hebben met haar gespeeld, hebben haar geaaid, zachtjes tegen haar gepraat, enz. Maar dat onrustig gedrag heeft toch nog tot daarnet geduurd. Nu ligt ze op mijn voeten te slapen. Hopelijk gaat dit vlug over en voelt ze zich weer helemaal top.

4 december 2019

Dit wordt de laatste post in het dagboek zoals het er tot nu toe uitzag. Deze pagina wordt vervangen door “Dagboek van Jula” en het nieuws en de foto’s over en van de pupjes, wordt op een nieuwe pagina geplaatst “De pupjes van Jula”. Zodra die pupjes geen pupjes meer zijn maar volwassen honden, verander ik die titel wel. Deze pagina kan dus enkel bestaan bij gratie van de baasjes 😉.

Jula is zo stilaan weer haar eigen vrolijke zelf en holt weer als vanouds door het veld. Deze ochtend kwam ze me met Hugo ophalen van de Spaanse les en zijn we samen iets gaan eten. Ze hadden eerst een wandeling gemaakt in de Buylaers in Lokeren, ze was dus lekker moe en heeft netjes geslapen onder tafel. Daarna hebben we een mooie wandeling gemaakt door de Sinaaise velden. Haar onrust is verdwenen en voor haar is het hoofdstuk “pups” duidelijk afgesloten. Deze avond gaan we voor het eerst in 3 maanden weer trainen in de hondenschool. 

We denken vaak aan de pups en hopen dat ze allemaal gezonde en blije hondjes mogen worden. De voorbije maanden waren intens, soms zwaar, maar zo mooi! We hadden het voor geen goud willen missen.    

16 december 2019

Hierbij de foto's die ik van de baasjes kreeg. Zien ze er niet allemaal prachtig uit?

Zomer 2020

Najaar 2020

De pupjes zijn groot geworden. Op 29 september 2020 vierden ze hun eerste verjaardag. 

Zondag 17 oktober 2021

Het eerste verjaardagsfeestje met Jula en haar "pups" kon niet doorgaan omwille van Covid-19. Maar de tweede verjaardag hebben we naar behoren gevierd. 

Plaats van afspraak was HS De Schuur in Lokeren. 7 hondjes uit het eerste nestje én hun baasjes waren erbij. Of de honden de familieband nog voelden, durf ik te betwijfelen maar ze hebben zich kostelijk geamuseerd. 

Voor Hugo en mij was het prachtig om te zien hoe mooi ze allemaal geworden zijn, de ene al wat groter, rustiger of fotogenieker dan de andere maar allemaal glanzend van geluk en gezondheid. 

Jula liet het allemaal rustig over zich heen komen en ging bij iedereen haar portie knuffels halen. Loeki, ons pupje uit het tweede nestje dat we gehouden hebben en intussen ook al 6 maanden, was superenthousiast  bij het zien van zoveel speelkameraadjes. Sommige honden konden het gespring van hun halfzusje maar matig appreciëren en zetten haar dan ook stevig op haar plaats. Dat werkte prima. 

Er was gezorgd voor taart, rijstpap, wafels, koekjes, ... en bij een kop koffie of iets stevigers, werden ervaringen en verhalen uitgewisseld. Er was zoveel te vertellen dat er eigenlijk niet veel tijd overbleef om foto's te nemen. Maar wat me doorgestuurd werd, vind je hier. 

Bovenaan: Flavie. Die had geen zin in een foto en ging liever snuffelen. 

Dan van links naar rechts: Nestel, Joena, Boris, Jula (vooraan), Ella, Lotus en Odette. 

Jula en zoon Boris

Jula en Joena, de jongste van het stel. 

Nina, Stella en Arthur konden het prima vinden met elkaar en met Loeki. 

Zaterdag 1 oktober 2022

De hondjes uit het eerste nestje van Jula werden op 29 september 3 jaar. Hierbij enkele foto's van de feestvarkens!