Zondag 27 juni 2121

Het is een vrij bewogen week geweest. Jula werd vrijdag geopereerd om het abces te verwijderen. Alles is goed verlopen. Het was een stevig abces en de incisie is dan ook behoorlijk groot.

Ze draagt nu voorlopig een shirtje om de wonde te beschermen en ervoor te zorgen dat zij of Loeki er niet aan gaan likken. Toen ik Jula moest achterlaten bij de dierenarts keek ze mij met zo’n meelijwekkende blik aan dat ik mijn tranen moest wegslikken. Ik mocht haar 4 uurtjes later gaan ophalen en was dolblij om te zien dat ze me kwispelstaartend stond op te wachten. Ze was nog een beetje suf maar tegen bedtijd was ze er weer helemaal bij. De antibiotica die ze nog een weekje moet slikken, verpakken we in een lekker stukje vlees. Dat gaat vlotjes binnen en ze rent en springt weer alsof er niks gebeurd is. We zijn toch blij dat dit weer achter de rug is.

Dit dagboek van Jula sluit ik voorlopig af. Om de avonturen van Jula en Loeki verder te volgen, verwijs ik graag naar Dagboek van Jula en Loeki

Zaterdag 19 juni 2021

Om de avonturen van Jula en Loeki samen te volgen, verwijs ik graag naar Dagboek van Jula en Loeki.

Maar hier wil ik graag nog een update geven over de gezondheid van Jula. De rare bobbel is dus "gewoon" een abces en niks verontrustends. Tot zover het goede nieuws. Het slechtere nieuws is dat het abces ingekapseld is en de ontsteking ondanks antibiotica niet verdwenen is. Gisteren zijn we bij de DA geweest en heeft Jula nog een inspuiting met een antibioticum gekregen én moet ze terug een kuur van 7 dagen doen. De DA wil hiermee het abces en het kapsel zo klein mogelijk proberen maken om het dan vrijdag operatief te verwijderen. 

We kijken er echt tegenop maar ik zal blij zijn als dat nare ding weg is. Vorige week stond ik klaar om met Jula naar de hondenschool te gaan, maar het abces sprong opeens open dus zijn we maar niet gaan trainen. We hadden gehoopt dat daarmee het probleem van de baan zou zijn, maar nee, de volgende dag was de "bobbel" weer even groot. 

Dus duimen maar dat het onding na vrijdag écht weg is. 

Maandag 7 juni 2021

Mocht je je soms afvragen hoe een "leeg nest" eruitziet... wel hier is het antwoord. We weten dat we afgelopen weekend heel wat mensen én hondjes blij gemaakt hebben. We weten ook dat we onmogelijk die 10 pupjes het leven zouden kunnen geven dat ze verdienen en dat dit ook nooit het plan was. En tóch deed het pijn om "ons nest" steeds leger te zien worden.

Gelukkig blijft Loeki bij ons. Het is een geweldig pupje dat volop bezig is om haar plaats in ons huis en ons hart te veroveren. 

En mocht ik toch nog een beetje triestig geweest zijn, dan was dat helemaal over toen ik deze ochtend met Jula naar de DA ging. De grote "bobbel" in haar flank blijkt een abces te zijn, waarschijnlijk door een infectie na een prik. Toen de DA een punctie wou doen en de naald inbracht, kwam er wondvocht uit. Ze haalde er 3 volle spuiten uit waardoor de bobbel al flink geslonken is. Nu krijgt Jula een antibioticumkuur en na 10 dagen zou het leed geleden zijn. Wat een opluchting!

Donderdag 3 juni

Mooie liedjes duren niet lang. Het eerste pupje is het nest uitgevlogen. Flynn, met zijn 4kg200 een heel flinke pup, werd deze middag opgehaald door zijn baasjes. Ik heb het hele traject naar hun huis in gedachten mee afgelegd en kreeg gelukkig al vlug het bericht dat hij goed aangekomen was. Enkele foto's toonden me dat "onze jongste" het naar zijn zin had. 

Gisteren heb ik voor de laatste keer alle pups samen gefilmd. Foto's en filmpjes

Maandag 31 mei 2021

De kleintjes herkennen het geluid dat vanuit de keuken komt: eten op komst!

Na het eten en de obligate hoopjes zijn er zelfs die op het (proper!) toilet in slaap vallen!

We gaan de laatste week in met alle pupjes. Dat wordt weer wennen : 's ochtends geen vrolijke begroeting meer van 10 enthousiaste pups, geen stoeipartijen meer om gade te slaan en geen grote schotels puppyvoer meer klaarzetten. En ook geen hoopjes meer opruimen. Dat laatste zullen we niet echt missen. Maar het wordt ook niet meer als vóór de geboorte van de pups want nu blijft Loeki bij ons wonen. We zijn benieuwd om te zien hoe dat zal gaan met Jula. Op dit ogenblik gaat Jula nog een enkele keer bij de pups, meer voor het gezelschap dan om hen eten te geven want na enkele minuten houdt ze het al voor bekeken. Wanneer de pups buiten zijn, ligt Jula hen wel vanop een afstandje gade te slaan. 

Ook voor de kleinkinderen wordt het wennen zonder de pups. De jongste gaat zelfs in de puppyren buiten om met hen te spelen. 

Ik kreeg nogal wat lieve reacties in verband met de nare bobbel op Jula's flank. Die is jammer genoeg nog niet weg en ook nog niet verkleind. Ik probeer me nu niet teveel zorgen te maken en reken erop dat de DA gelijk heeft maar zodra de kleintjes naar hun baasjes zijn, wil ik toch een grondig onderzoek. 

Vrijdag 28 mei 2021

Eindelijk! Daar is de zon!!! De pupjes hebben vandaag voor het eerst in het gras gespeeld. Zij vonden het heerlijk en wij ook. Het was gewoon genieten om hen te zien rollebollen en spelen. Foto's en filmpjes

Woensdag 26 mei 2021

Alle pups zijn gechipt, ingeënt, ontwormd en ok bevonden door de DA. Ook Jula doet het prima ondanks het feit dat ze een rare “bol” in haar flank heeft. Ze heeft er duidelijk geen last van. De DA vermoedt dat het te wijten is aan een spuitje dat ze daar gekregen heeft en het zou moeten wegtrekken.  We moeten in de gaten houden of het niet groter wordt. De DA mag er dan niet meteen een probleem van maken, wij voelen ons hier echt niet goed over. Het is een eng gevoel als je erover wrijft en ik begin me dan ook meteen de gekste dingen in het hoofd te halen. Ik geef het een week en als dat ding tegen dan niet beduidend kleiner geworden is of, liever nog, volledig weg is, wil ik een echo.

Dinsdag 25 mei 2021

Vandaag zijn de pups 6 weken. Het zijn uiteraard nog pups maar als je hen bezig ziet en hoort, zijn het al hele hondjes hoor.

Elke ochtend, bij het verschonen van de ren en vóór het wegen, leggen we antislipmatten in de gang en garage en mogen ze daar rondcrossen. Ik heb geprobeerd om dat te filmen, maar dat is heel moeilijk want constant hangen er wel enkele aan mijn been terwijl anderen mijn regenlaarzen aan het omvertrekken zijn of de stofzuigerslang proberen in te korten. Hopelijk wordt het vlug beter weer zodat ze even in de tuin kunnen en dan probeer ik het opnieuw.

Zaterdag heb ik van allemaal apart nog een fotootje genomen en doorgestuurd naar de baasjes. Hier Foto's en filmpjes zie je hen allemaal.

Straks komt de dierenarts om de eerste inenting te geven en een volledige check te doen. Duimen maar!

Dinsdag 18 mei 2021

De pups zijn 5 weken “oud” vandaag. Bijna alle baasjes zijn komen kennismaken met hun hondje en hebben massa’s foto’s genomen. Dat hoef ik dus enkele dagen niet te doen. Maar dat betekent niet dat ik niks te doen heb, integendeel. Ze drinken nog enkele keren per dag bij Jula maar krijgen nu ook al 2 keer per dag een mengsel van puppymelk, brokjes en vlees. Ze zijn er gek op! In het begin gingen ze nog met hun pootjes in de schaal staan maar ik zette hun pootjes netjes waar ze moesten zijn en nu hebben ze al perfecte tafelmanieren.

Hun aandacht voor mensen neemt ook elke dag zienderogen toe. Zodra iemand van ons in de puppyren stapt, is het net een school piranha’s die een prooi aanvalt. Ze klimmen tegen onze benen op om toch maar opgetild of geaaid te worden. Opspringen vinden wij geen fijne gewoonte dus tillen we ze pas op zodra ze met hun 4 pootjes terug op de grond staan. En ook dat hadden ze vlug door.

Ze reageren heel goed op onze stem en kijken nieuwsgierig naar alles wat rond hen gebeurt. Ze springen, spelen en vechten af en toe. Vooral dat laatste is boeiend om gade te slaan. Ze leren spelenderwijs de hondentaal want nooit neemt de agressie de bovenhand. Zodra een pupje op zijn rug gaat liggen en zich “overgeeft”, druipt de “aanvaller” af. En het is goed nieuws dat het nooit dezelfde pupjes zijn die zich overgeven of dezelfde die aanvallen, neen, ze wisselen elkaar mooi af.

Het grootste deel van de dag slapen ze nog wel. Dat moet ook want naast voedsel is rust essentieel om op te groeien tot evenwichtige hondjes. Wij denken dat dit in orde komt.

Dinsdag 11 mei

Ik moet even van de rustige momenten gebruik maken om mijn site wat bij te werken. De pups houden ons goed bezig. Ze eten flink, zowel bij Jula als uit hun bakje en ze slapen nog veel. Maar ze spelen ook al goed en rennen door de puppyren met een rotvaart. Ook het aftasten van de grenzen is begonnen: eventjes in een oor van een broertje of zusje bijten, grollen als iets hen niet bevalt, in mijn tenen proberen te bijten, … boeiend en prachtig om te zien hoe ze groot worden. Foto's en filmpjes

Ze doen hun plasje en hoopje al netjes op de pads, maar soms halen ze het niet en zorgen ze ervoor dat mijn wasmachine overuren draait.

Deze ochtend zijn ze nog eens ontwormd. Ze zijn gek op dat roze goedje en likken elkaar gretig schoon zodra ik ze terug in de puppyren zet. De curverboxen zijn geen optie meer om hen “eventjes” in te zetten tijdens het verschonen. We leggen hen nu even in de rietkoffer en dat vinden ze ook fijn.

Jula kan niet zelf in de puppyren springen maar komt netjes “vragen” om het deurtje open te doen. Ze voedt hen nog zo’n 5 à 6 keer per etmaal, maar de sessies worden steeds korter. We gaan zo stilaan haar voedsel beginnen aanpassen. Ze voedt de pups de laatste keer rond middernacht en rond 5u wil ze dan weer bij hen. Ik zal er niet boos om zijn als ze weer haar normaal slaapritme aanhoudt.

Donderdag 6 mei

Vandaag hebben we de werpkist vervangen door de puppyren. De pupjes beginnen rond te lopen en te spelen en hebben dus een beetje meer ruimte nodig. De puppyren staat aan het terrasraam zodat ze naar buiten kunnen kijken.

De warmtelamp is ook weg. Er liggen warme kersenpitkussentjes en we hebben de verwarming een graadje hoger gezet. Het is nu dag en nacht 22.5°C. Dat gaan we stilaan afbouwen tot een normale kamertemperatuur. 

En morgen krijgen ze voor het eerst een papje!

Maandag 3 mei

Het is vechten voor een plaatsje aan de bar. Daar kunnen wij voorlopig enkel van dromen. Maar deze bofkonten worden allemaal bediend. Alle pupjes hebben hun geboortegewicht al minstens verdrievoudigd, enkele zitten zelfs al aan x4!

Jula laat het drinken nog gemakkelijk toe, hetgeen voor zo'n groot nestje toch heel flink is. Alhoewel ze zelf ontzettend veel eet, zo'n 1,5 kg korrels en vlees per dag, is ze graatmager. Dik is Jula nooit en het verschil met haar gewone eetpatroon, waarbij ze met moeite aan 300 gr per dag komt, bewijst hoe mooi de natuur dat toch allemaal geregeld heeft.

In de loop van deze week gaan we de pupjes 1 keer per dag zelf laten eten. Dan krijgen ze een papje van korrels en puppymelk. Je kan het een beetje vergelijken met een baby die de eerste keer zelf eet met een lepeltje: het eten komt overal terecht, behalve in het mondje. Dus in het begin begeleiden we de hondjes een beetje. Ik leg een beetje pap op mijn vinger en laat hen dat oplikken. Zodra ze de smaak te pakken hebben, beginnen ze zelf uit het schaaltje te likken. 

De eerste tandjes zullen zo ook stilaan beginnen doorkomen maar tot 6 weken kunnen ze nog niet echt kauwen. Eens de pupjes zelf eten, houdt Jula het schoonhouden van de pupjes voor bekeken en begint voor ons het echte werk. 

Deze week gaan we de werpkist vervangen door de puppyren waar ze veel meer plaats zullen hebben om rond te lopen en te spelen. En zodra de temperatuur rond de 20°C gaat schommelen, nemen we ze ook mee de tuin in. 

Zaterdag 1 mei

Feest van de Arbeid? 10 pups eten geven, dat is pas arbeid!

En als je de pupjes wil zien spelen: Foto's en filmpjes

Elk pupje apart kan je daar ook bewonderen. 

Donderdag 29 april 2021

De gekleurde klittenbandjes begonnen hier en daar al te klein te worden dus hebben we klikbandjes gekocht en alle pups in het nieuw gestoken. De kleuren bruin en geel zaten er niet bij dus Pongo heeft nu een kakigroen bandje en Loeki een fuchsiakleurig. De andere pupjes hebben hun oorspronkelijk herkenningskleurtje behouden.

Die herkenning is nog steeds handig voor de toekomstige baasjes om hun pup terug te vinden op de groepsfoto’s maar wij hebben ze eigenlijk niet meer nodig. De pupjes beginnen zo stilaan hun eigen trekjes en eigenaardigheidjes te krijgen zodat we hen ook zonder kleurtje herkennen.

Na het wegen en bij het verschonen van de werpkist, leggen we de pups even in een grote box met warme kersenpitkussens op de bodem. Maar zoals je ziet, zullen we moeten overschakelen op een grotere box. We hebben een grote rieten hutkoffer staan die bij een vorig nestje ook dienst heeft gedaan.

De fijnste maar ook de drukste tijd met de pups begint nu.

Dinsdag 27 april 2021

De oogjes van alle pups zijn open: prachtig om te zien hoe ze met een wiebelend hoofdje proberen focussen, soms met zoveel overtuiging dat ze hun evenwicht verliezen.

Ze hebben ook allemaal hun naam die wij tijdens de verzorging steeds gebruiken al zal het nog wel eventjes duren voor ze daar echt op gaan reageren.

Vandaag krijgen ze hun eerste ontworming: met een spuitje wordt de juiste hoeveelheid suspensie in hun mondje gebracht. Klinkt simpel maar zo’n eerste keer wordt dat gewoonlijk wel een kliederboel.

’s Nachts zijn ze heerlijk rustig en liggen ze op een hoopje te slapen. Zodra er eentje onrustig wordt, gaat Jula kijken. Vaak is het een pupje dat in zijn slaap eventjes piept of een ander plaatsje zoekt. Zodra het weer rustig is, komt Jula weer lekker onder mijn veldbed liggen om verder te slapen.

Omdat ze veel meer eet en drinkt dan gewoonlijk moet Jula ook vaker naar buiten om een hoopje of een plasje te doen. We laten haar de laatste keer uit rond middernacht en dan trekt ze het tot een uur of zes. Ze wekt me op haar eigen vriendelijke manier: met een heel bescheiden piepje, het equivalent van een menselijk kuchje. Het is net alsof ze weet dat ik een hekel heb aan lawaai, al helemaal ’s ochtends vroeg. Dan zit ze netjes rechtop, kopje schuin, naast mijn bed. Zo samen naar buiten, terwijl alles nog stil is, is een heel fijn begin van de dag. Wanneer we weer binnenkomen, worden haar eet- en drinkbankje afgewassen, opnieuw gevuld en even vlug weer leeggemaakt. Pas dan springt Jula bij haar pupjes, die ondertussen wakker geworden zijn, om hen te wassen en hun ontbijt te geven. Na het eten proberen de dapperste pups even te spelen, maar al vlug liggen ze allemaal, met een lekker rond buikje, weer in diepe rust. Foto's en filmpjes

Jula en haar pupjes gadeslaan is mijn favoriete bezigheid dezer dagen. Ik word er helemaal blij van.

Vrijdag 23 april 2021

De pupjes beginnen stilaan op echte hondjes te lijken. De oogjes gaan hier en daar al open en bij sommigen zijn de piepjes blafjes aan het worden. Het is mooi om hen bezig te zien. Zodra Jula in de werpkist komt, krabbelen de pupjes naar haar om zo vlug mogelijk aan de “melkbar” te gaan hangen. Gewoonlijk is Grijsje de vlugste en hij geeft zijn plaatsje niet op tot de bar gesloten wordt. Hij is de jongste en voorlopig ook de grootste en stevigste.

De meeste baasjes hebben de naam voor de pupjes al doorgegeven. Zodra ik ze allemaal heb, zet ik een foto met de naam op de pagina “De pupjes van Jula en Boy”.

Wil je een filmpje zien van de drinkende pupjes, ga dan naar De pups

Maandag 19 april 2021

De pupjes liggen heerlijk te slapen terwijl Jula even buiten is. Eventjes de warmtelamp uitgedaan om de kleuren zo zuiver mogelijk te tonen. 

Zodra Jula terug binnen is, gaat ze naar de kist om te "tellen" of de pups er nog allemaal zijn. We proberen het niet om haar niet onrustig te maken maar ik vraag me af of ze het zou merken mochten we een pupje opzij houden?  

Zoals je kan zien op de foto’s zijn de pupjes al flink gegroeid. Ze doen dan ook de hele dag niks anders dan slapen en eten. Jula is een voorbeeldige mama en voelt zich weer helemaal top. Ze eet als een wolf en dat is ook nodig om die 10 veelvraatjes van eten te voorzien. Ik slaap nog altijd op mijn veldbed in de woonkamer en dat vindt Jula best gezellig. Deze nacht kwam ze naast me zitten en wekte me met een zacht piepje. Ik was verbaasd en wist niet meteen wat ze bedoelde, ze had eten en fris water staan, was nog maar pas buiten geweest en de pupjes lagen op een hoopje te slapen. Dat piepje kon dus maar 1 ding betekenen: “ik wil een knuffel”! En inderdaad, na een stevige aai over haar flanken en wat gekrabbel achter haar oortjes, ging ze met een diepe zucht weer bij haar pups liggen. Wat een heerlijke hond!

Vrijdag 16 april 2021

De dierenarts is gisteren geweest en de pups zijn gezond: gewicht, gehemelte, navel, … Wanneer ze gechipt worden en hun eerste vaccinatie krijgen, zo rond 6 weken, volgt een volledig onderzoek waarbij ook het hartje en de longen beluisterd worden en de oogjes en oortjes gecontroleerd worden.

Met Jula ging het iets minder goed. Ze wou woensdagavond en donderdag niet eten maar liet de pupjes wel drinken. De DA constateerde een beginnende mastitis en lichte koorts. Jula kreeg de passende behandeling en deze nacht begon ze terug te eten. De DA komt vandaag terug om zeker te zijn dat de ontsteking verdwijnt. Jula heeft geen koorts meer, dus hopen maar.

Op dit moment heerst er zalige rust in huis: de pups hebben hun buikje rond gegeten en mama en kinderen slapen.

Woensdag 14 april 2021

In het vorig nestje van Jula zaten 8 teefjes en 1 reutje. We dachten dat ze terug voor girlpower zou gaan want de eerste 3 pupjes waren teefjes. Maar deze keer heeft ze voor evenwicht gekozen: 5 teefjes en 5 reutjes. Qua kleur is er dan weer minder verscheidenheid. Er zijn 3 abrikooskleurige, 1 rood en 6 zwartjes. Doodles houden echter van verrassingen en nu, op dag 2, is het al duidelijk dat we licht abrikoos en donkerder abrikoos zullen krijgen. Dus nog even afwachten.

De bevalling begon maandagavond. Jula had sinds zondag niks meer gegeten, was onrustig, draaide rondjes, ging nestjes maken in haar werpkist en wou dat we dicht bij haar bleven. Rond 22u30, ik had me net geïnstalleerd op mijn veldbed in de woonkamer, zag ik dat ze persweeën kreeg. Om 23u55 werd het eerste pupje geboren. Ze had een beetje assistentie nodig voor het verwijderen van het vruchtvlies en het doorbijten van de navelstreng ging ook niet meteen, dus die hebben wij dan maar doorgeknipt. Na de geboorte van de eerste pup, die direct begon te drinken, ging Jula rustig liggen om een dutje te doen. We zagen meteen dat het een lange nacht zou worden. De andere pups werden geboren met een gemiddeld interval van 50 minuten. De laatste pup, een stevig reutje, werd geboren om 8u55.

Alle pupjes werden zo’n kwartiertje na de geboorte gewogen. Het lichtste woog 270 gr, het zwaarste 385 gr. Dus geen “zorgenpupje” erbij. Alhoewel ons lichtgewichtje uit het vorig nestje zich al vlug ontpopte tot een vinnig en vrolijk ding, scheelt dit toch een hoop zorgen.

Bij de weegbeurt deze ochtend bleek dat alle pupjes netjes aangekomen waren. Het is trouwens de bedoeling dat ze na ongeveer een week hun geboortegewicht verdubbeld hebben.

Al horen en zien de pupjes nog niet, ruiken en voelen doen ze des te beter. Dat zie je aan de snelheid waarmee ze richting Jula krabbelen.

Jula is heel bekommerd om haar pups en komt ternauwernood uit de werpkist. Deze nacht, rond 4u, zag ik dat ze heel onrustig werd. Ik nam haar mee naar de tuin, ze deed vliegensvlug haar behoefte en holde toen meteen terug naar binnen. Toen ze weer bij haar pups kwam, was het net alsof ze telde of ze er nog allemaal waren. Grappig.

Ze gunt zich ook nauwelijks de tijd om te eten en drinken. Het is echter heel belangrijk dat ze goed eet en drinkt dus brengen we haar waterbakje en etensbakje bij haar in de kist en onze dame laat zich deze roomservice minzaam welgevallen.

Morgen komt de dierenarts om Jula en de pups te onderzoeken. Ze zien er allemaal gezond uit, nu maar duimen dat dit morgen bevestigd wordt!

Dinsdag 13 april 2021

Het was een drukke avond, nacht en ochtend. Jula heeft 10 prachtige pups gekregen, op het eerste gezicht allemaal gezond van lijf en leden.

Ze hebben net allemaal hun buikje rond gegeten, Jula ligt te slapen en dat gaan wij ook even doen. Hierbij alvast een eerste foto.

Vrijdag 9 april 2021

Ziezo, de “kraamkamer” is ingericht: de werpkist staat klaar, de warmtelamp is getest en geïnstalleerd, de handdoeken en andere benodigdheden zijn van de zolder gehaald en liggen frisgewassen te wachten op de pups.

 

 

Jula heeft de werkzaamheden nauwlettend gevolgd en vond de werpkist een leuk plekje om te delen met Stella.

De laatste dagen slaapt Jula veel en lijkt ze slomer maar bij het woord “wandelen” staat ze toch vliegensvlug naast ons.  Ook het rare sneeuwlandschap van enkele dagen geleden, is ze nieuwsgierig gaan verkennen.

Wegen doen we haar niet meer omdat we haar zeker geen pijn willen doen bij het optillen maar haar buikomvang van 92 cm ! toont dat de pups heel hard groeien.

Jula mag dan de kalmte zelf zijn, ik begin behoorlijk zenuwachtig te worden want het blijft toch een spannend gebeuren.

Zondag 4 april 2021

ZALIG PAASFEEST!

“Toch eens even kijken of de paashaas iets voor mij gebracht heeft.”

“Hey baasje, hier ligt niks??? Wat zeg je? Mijn gekookt eitje ligt binnen? Ok, ik kom eraan”

En blijgezind komt Jula mee naar binnen. Maar om te eten is het nog een beetje te vroeg vindt ze en ze gaat rustig in haar mandje liggen om nog een tukje te doen.

Ze eet weer beter maar is wel kieskeurig. Haar gewone korrels wil ze niet meer, de puppykorrels is ze ook niet echt gek op. De natte puppybrokjes zijn op dit moment favoriet afgewisseld met een stukje entrecôte, liefst nog aan het bot! 

Jula is nu duidelijk zichtbaar hoogzwanger. Haar buikomvang is 76 cm, vergeleken met de 72 cm van vorige week is dat toch al een heel verschil. Vanaf nu meten we ook dagelijks haar lichaamstemperatuur. Zodra die 1°C daalt, worden de pups binnen de 24u geboren. Maar dat moet nog minstens 7 en liefst 10 dagen duren. Vanaf volgende zaterdag slaap ik bij haar in de woonkamer, je weet maar nooit. Dat doe ik ook tot de pups zo’n 14 dagen oud zijn.  

Dinsdag 30 maart 2021

 

 

Jula begint aardig rond te worden. Ze slaapt een beetje meer dan gewoonlijk, komt minder snel aangelopen dan we van haar gewend zijn en wil nóg meer geknuffeld worden dan anders .

Maar vandaag maakte ze ons toch een beetje ongerust. Ze eet de laatste twee weken heel goed en komt nieuwsgierig kijken zodra de koelkast opengaat. Deze ochtend echter bleef ze rustig in haar mandje liggen toen ik haar eetbakje vulde en neerzette. Op mijn vraag kwam ze wel even kijken en snuffelen, maar trippelde daarna gewoon weer naar haar mand. Ook voor het stoofvlees en het gehakt dat ik haar voorzette, bedankte ze vriendelijk.

Toch maar even een mailtje naar Henri gestuurd. Die heeft bakken ervaring en weet wanneer iets niet goed zit. Gelukkig stelde hij me meteen gerust: het is helemaal niet uitzonderlijk dat een drachtig hondje eventjes niet eet, ze weten zelf perfect wat ze al dan niet nodig hebben. En deze avond kreeg ze dan toch honger en at ze haar bakje helemaal leeg. Oef!

Zaterdag 27 maart 2021

 

 

We hebben Jula eens lekker verwend met een volledige schoonheidsbehandeling: wassen, kammen en knippen. Haar aaien is net alsof je over een fleece dekentje wrijft en ze ruikt heerlijk. 

Woensdag 24 maart 2021

Ondertussen hebben jullie het wel al door: Jula krijgt weer pupjes.

Bij het vorig nestje kreeg ze 9 pups, dat was best veel. Volgens de echo mogen we deze keer minstens 6 pupjes verwachten rond 15 april. De papa is Boy, een knappe (grote) mini. Hij is nauwelijks 10 cm kleiner dan Jula, dus verwachten we dat de pupjes mediums worden.

De laatste dagen heb ik me vooral beziggehouden met het openzetten en opvolgen van de wachtlijst.  Het kiezen van de baasjes is echt een moeilijke opgave. Er waren heel veel kandidaten die zeker in aanmerking kwamen. De toekomstige baasjes hebben intussen al een mailtje gekregen en ook de “reservebank” is ingelicht.

En hoe het gaat met Jula? Rond en gezond. De eerste weken was ze een beetje hangerig en at ze nóg slechter dan anders maar dat is helemaal voorbij. Ze voelt zich kiplekker en eet als een wolf. De natuur heeft dat toch weer prachtig geregeld.

We maken geen echt lange wandelingen meer met haar, maar proberen 2x per dag een kortere wandeling van zo’n 2 à 3 km te maken. Nu de dagen langer worden, lukt dat makkelijk. Eergisteren wou ze zelfs even poseren.

Zaterdag 20 maart 2021

Lieve mensen

Mijn baasje zal het bijhouden van het dagboek eventjes overnemen want ik heb voorlopig wel andere dingen aan mijn hoofd. Nu gaat ze nog even met mij naar buiten maar morgen vertelt ze wat er aan de hand is.

Slaap lekker!

Vanaf nu laten we Jula zelf aan het woord 😉.

Maandag 6 januari 2021

Mijn baasje wil ook iets zeggen. Dus laat ik haar even aan het woord. 

Gelukkig 2021

Ik wens jullie van harte een jaar boordevol honden- en ander geluk!

Wat een raar jaar hebben we net afgesloten. Een jaar vol vragen, onzekerheden en ergernissen. Een jaar waarin de meesten onder ons hun best gedaan hebben om dat vieze virus niet op te lopen of te verspreiden. Een jaar waarin we onze familie en vrienden veel te vaak hebben moeten missen. En nu maar duimen dat “het” vaccin vlug een einde maakt aan al die ellende.

Ben ik de enige die afgelopen jaar zó blij was dat ik een hond heb? Een knuffelcontact verheven boven alle verdenking. En, in het geval van Jula althans, een knuffelcontact dat wéét wat dat woord precies inhoudt! Hoe overleven mensen zonder hond zo’n lockdown? Ik kan me er niets bij voorstellen.

Het is niet zomaar dat er nu zoveel mensen, soms wanhopig, op zoek zijn naar een geschikte hond. Hopelijk realiseren die mensen zich ook allemaal dat een hond in huis halen de eerste maanden zo ongeveer het equivalent is van een baby in huis halen. En ook na die eerste puppymaanden blijft zo'n hondje een gezinslid waar men rekening moet mee houden.

Mijn nieuwjaarswens voor al die mensen is dat ze heel vlug een hondje vinden dat perfect bij hen past!

Ziezo, baasje heeft haar zegje gedaan. 

Ik sluit me uiteraard aan bij haar nieuwjaarswensen. Ik heb ook één en ander gemist de laatste maanden. Vooral mijn vriendjes op de hondenschool wil ik heel gauw terugzien. En samen met de baasjes en de kindjes naar zee of naar de Ardennen, ja dat wil ik ook wel weer. Maar eigenlijk vind ik dat ik best een fantastisch hondenleven heb. 

Vandaag woon ik precies  3 jaar bij de baasjes. Dat moet gevierd worden, vonden de baasjes. En wie ben ik om "neen" te zeggen tegen een stukje botermalse rundstong? 

Zo zag ik er 3 jaar geleden uit

 

 

 

 

 

 

En zo'n knapperd ben ik nu ...

Ben je nieuwsgierig hoe hard mijn kindjes gegroeid zijn? Neem dan even een kijkje op De pupjes van Jula en Moos

Zondag 4 oktober

Ik hoorde daarnet op het journaal dat het vandaag werelddierendag is. En dat heb ik gemerkt. Ik mag echt nooit klagen over een gebrek aan knuffels maar vandaag liep het toch een beetje de spuigaten uit. Of zou het iets te maken hebben met dat gedoe van gisteren op mijn hondenschool?

Baasje was al enkele dagen uit haar gewone doen. Oefeningen die ik al lang ken, moest ik telkens weer opnieuw doen. En opnieuw. En nog eens. Pff, het begon een beetje saai te worden. Ik was net van plan om er zelf een beetje variatie in te steken toen baasje ook vond dat het genoeg was.

Tot gisteren op de hondenschool. Zoals gewoonlijk sprong ik superenthousiast uit de auto. Maar ik voelde al meteen dat er iets aan de hand was. Het baasje van mijn kleine vriendin, Jolie, nam mijn kopje tussen haar handen en fluisterde me wat peptalk in. De baasjes van mijn andere hondenvriendjes riepen “doe dat goed hé!” Baasje kreeg een nummer opgespeld voor we op ons oefenplein stapten. Én er stonden twee onbekende mensen, zonder hond ????, op het plein. Mijn baasje zei: “Komaan, Jula, we gaan ervoor!”.

Help! Waar gaan we voor? Ik kreeg geen woord uitleg maar voelde wel dat het menens was. Ik heb dus mijn beste pootje voorgezet. Ik zag wel aan het blije gezicht van mijn baasje dat het liep zoals ze gehoopt had en toen de oefeningen gedaan waren, stapten we blijgezind de kantine binnen. Maar dan begon baasje zenuwachtig met haar voeten te wiebelen, was ze dan toch niet blij?

Oef, gelukkig wel. Want toen ik mijn naam hoorde en ik met baasje iets ging ophalen, hoorde ik een paar keer het woord “clubkampioen” vallen. Wat dat woord precies betekent, weet ik niet. Maar het is duidelijk dat mijn baasje er heel gelukkig mee is. En daar word ik zelf blij van.  

Maar voor de rest ging alles vandaag hier zijn gewone gangetje. Wil ik spelen? Wil ik wandelen? Wil ik een extra snoepje? 

 

 

Gewoon diep in de ogen van mijn baasje blijven staren ...

dan een beetje zielig gaan kijken

... en het lukt. Altijd weer opnieuw. Heerlijk toch? 

Maandag 17 augustus

Normaliter had hier een verslag moeten komen van een onvergetelijke vakantie. Nu ja, onvergetelijk worden deze laatste maanden wel, maar dan niet precies zoals ik het bedoelde. Géén logeerpartijtje bij Pippa terwijl mijn baasjes Parijs onveilig maken met een kleinkind dat zijn eerste communie gedaan heeft. Géén feestje om die communie te vieren. 

Géén huwelijksfeest van een groot kindje van de baasjes waarbij ik vast en zeker met een grote witte strik om de show had gestolen. Géén barbecue bij Cara en Dora. Géén Lokerse Feesten noch Fonnefeesten. Géén familiereis naar Spanje met de grote en kleine kindjes. 

Klaag ik? Nee hoor. We deden gewoon andere dingen op een andere manier. Zo kan ik het aantal uren dat we gewandeld hebben echt niet schatten. Véél in elk geval. De Vlaamse polders en bossen, de Ardense heuvels, de steile paadjes in het Zwarte Woud, ... ik ken het allemaal.  Ritjes in de fietskar (vind ik helemaal niet leuk), tochtjes in de auto, uitstapjes naar verlaten strandjes (ze denken toch niet dat ik ga zwemmen???)... dat alles was mijn alternatieve vakantie. 

Gelukkig kunnen we al even terug naar de hondenschool. Dat contact met mijn hondenvriendjes heb ik echt wel nodig. Want thuis spelen de baasjes wel met mij maar af en toe moet ik toch wel heel zielig kijken om ze tot een spelletje te verleiden. 

En voor wie het interesseert, er zijn foto's van mijn pups (die intussen ook al bijna 1 jaar zijn) te zien op De pupjes van Jula en Moos

Vrijdag 1 mei 2020

Wat zijn dit toch rare tijden! De baasjes zijn de hele tijd thuis, de kindjes komen niet meer en ander bezoek heb ik ook nog niet gezien. En dat terwijl het hier altijd de zoete inval is en ik dan ook nog van iedereen knuffels krijg!

Echt klagen doe ik niet want ik sta nu de hele dag in het middelpunt van de belangstelling. We maken urenlange wandelingen en doen oefeningen in de tuin. Mijn baasje wil absoluut niet dat ik "leerachterstand" oploop dus nu er ook geen les is in de hondenschool doet mijn baasje aan thuisonderwijs. Grappig, maar ik mis mijn hondenvriendjes. 

En zo langzamerhand begint het humeur van mijn baasje eronder te lijden. Zo af en toe zit ze somber voor zich uit te staren en dan moet ik alle truukjes uit de kast halen om haar op te vrolijken. Dat doe ik met volle overgave en het lukt nog ook!

Ik probeer ook af en toe iets nieuws uit om de saaiheid een beetje te doorbreken. Dat valt de ene keer al in betere aarde dan de andere keer. Zo veranderde ik zelf mijn slaapplaatsje. Gewoonlijk slaap ik 's nachts in mijn mandje in de gang. Maar nóg dichter bij de baasjes leek me nog leuker dus ging ik netjes naast hun bed liggen. Ik maakte me superklein en was héél rustig, maar nee, dat feestje ging niet door. Deze nacht heb ik dat nog eens geprobeerd door in de logeerkamer te gaan liggen maar ook dat bleek niet de bedoeling te zijn. Tja, niet dan. 

Alhoewel ik echt geen slecht leven heb ;-), mag dat coronading voor mijn part ophoepelen. Toen ik mijn baasjes de eerste keer over "dat gevaarlijk rotbeest" hoorde praten, betrouwde ik het al niet. Ik heb het niet zo begrepen op agressieve beesten. Gelukkig blijven die tot nu toe uit onze buurt. 

Oh, dit zou ik nog vergeten vertellen. Mijn baasjes overwegen om mijn naam te veranderen! "Black Shadow" zou beter bij mij passen? Wat zouden ze daar nu mee bedoelen? Ik neem me voor om niet te reageren op die naam. Ik ben Jula en dat blijft zo!

Vrijdag 6 maart 2020

Is het echt al 2 maanden geleden dat ik nog iets van me liet horen? Wat gaat de tijd snel. 

Ik leef weer mijn gewone hondenleventje met drukke dagen en kalmere dagen. Avontuurlijke wandelingen in de Ardennen, kalmere wandelingen hier in het veld en in de bossen, mee naar de markt of op bezoek, naar de hondenschool, ... ik vind het allemaal goed. Zelfs van een dagje niksen met de baasjes kan ik genieten. 

Een tweetal weken geleden ontmoette ik mijn oudste pup, Ella. Flink beestje en ze lijkt als twee druppels water op mij. Ze leek best tevreden met haar baasjes. Die konden het niet natuurlijk niet laten om ons samen op de foto te zetten ;-) 

Zaterdag 4 januari 2020

Vandaag woon ik precies 2 jaar bij mijn baasjes. Zij lijken daar nogal blij om te zijn. Nou, mij hoor je ook niet klagen.

In Lokeren vond men ook dat dit gevierd moest worden. En hoe denkt men dat te moeten doen? Juist! Met vuurwerk. 

Maar ik heb daar geen problemen mee, absoluut niet: elke keer er een knal klonk en ik netjes aan de voet bleef, kreeg ik een snoepje van het vrouwtje. Gemakkelijk verdiend, maar echt leuk vind ik dat gedoe toch niet. 

Donderdag 2 januari 2020

Een prachtig 2020, boordevol honden- en ander plezier, dat wens ik jullie allemaal toe!

Ik heb 2019 in schoonheid afgesloten en ben superenthousiast aan 2020 begonnen. 

Samen met de baasjes heb ik de eindejaarsfeesten in de Ardennen gevierd. Niet slecht hoor: elke dag minstens 4 wandelingen, waarbij één stevige. Voor mijn baasjes dan toch. Voor zo'n tochtjes van 6 km draai ik mijn poot niet om. 

Elke dag een uitstap naar een stadje of een marktje: ook niet slecht. Maar mijn vrouwtje doet soms van die rare dingen, waardoor ik toch een beetje in paniek geraak. Zo stapte ze op een gegeven ogenblik in een eng schommelende bak, die aan een groot wiel hing: een reuzenrad noemen ze dat. En oeps... daar ging ze ineens de lucht in. En dan hing ze nog vervaarlijk half uit dat ding om foto's te nemen. Brr, mij niet gezien hoor. 

Dinsdag 24 december 2019

Aan al mijn pups en hun baasjes: Vrolijk Kerstfeest! 

Wat ik véél leuker vond, waren de wandelingen die we samen maakten. Rennen, springen, snuffelen, ... daar krijg ik nooit genoeg van.

Zelfs af en toe poseren voor de foto vind ik niet erg. 

Ook niet te versmaden zijn de rustige momenten met de baasjes: samen naar een prachtige zonsopgang kijken en door de takken heen de mooie rotsen van de Maasvallei bewonderen. 

Nu zijn we weer thuis en genieten we samen van de korte dagen en de lange avonden. 

Maandag 16 december 2019

Het is een druk weekend geweest. Vrijdag gingen we naar een zus van mijn vrouwtje. Niks speciaals? Toch wel: zij heeft een huis aan zee én een hond. En niet zomaar een hondje hoor, neen. Het is een flink uit de kluiten gewassen Berner, Pipa.  Het was al een poosje geleden dat ik haar nog gezien had en de ontmoeting verliep niet helemaal naar mijn wens. Ik wil namelijk eventjes de tijd krijgen om te kijken en voorzichtig te snuffelen. Pipa dacht daar anders over en kwam me heel onstuimig begroeten. Tja, dan móest ik wel blaffen. Gelukkig had Pipa meteen door wat ik hiermee bedoelde en liet ze me even met rust. Eventjes later holden we samen keihard over het verlaten strand. 's Avonds ben ik als een blok in slaap gevallen.

De volgende dag trokken we richting hondenschool. Ik had er zin in. De les zelf interesseerde me niet zo, maar al die mensen en honden die ik moest gaan begroeten, dat was pure fun! Vrouwtje was niet echt opgezet met mijn matige prestatie in de les en ik hoorde haar iets zeggen over "beetje verwend de laatste maanden, dat zullen we weer moeten rechtzetten". Waar heeft ze het in godsnaam over? Na mijn les ging het vrouwtje zelf les geven en liet ze me zomaar achter in het clubhuis. Een lieve dame zorgde daar voor mij maar ik ben een Doodle dus ik wil bij mijn baasje zijn. Dat wou ik meteen duidelijk maken door met mijn voorpoten op de stoelleuning te gaan staan, maar vergeefs. Ik werd vakkundig genegeerd en ben dan maar mistroostig onder tafel gaan liggen. Of zou dat nu net de bedoeling geweest zijn? 

Gisteren kwam er bezoek. Tegen de middag rook het heerlijk in de keuken, maar helaas, er was niks voor mij bij. Dus heb ik maar braaf mijn korrels opgegeten. Gelukkig kreeg ik 's namiddags een lekker bot om op te kauwen. 

Vrijdag 13 december 2019

De rust is weergekeerd in mijn huis. Mijn pupjes zijn allemaal terechtgekomen bij lieve baasjes die prima voor hen zorgen. Het was wel even wennen hoor en de dagen nadat mijn laatste kleintje vertrokken was, had ik het even moeilijk. Ik probeerde mijn baasjes tot extra knuffels te verleiden door zielig te janken en onrustig heen en weer te lopen, en … het werkte!

Nu gaat alles zijn gewone gangetje. Ik rij weer elke dag mee in de auto, we gaan wandelen, we gaan naar de hondenschool, we gaan uit eten, … Kortom ik ben weer de hele dag bij mijn baasjes. Maar elke medaille heeft zijn keerzijde; het is namelijk gedaan met in roomboter gebakken chateaubriand of zalm. Het enige dat ik nu nog krijg, zijn mijn korrels en af en toe gedroogde pens of een schenkel. Ook al ga ik met een smekende blik in de keuken liggen, mijn baasjes zijn onverbiddelijk.  Maar ik moet toegeven dat ik mijn mooie lijntje én mijn supergoede conditie terug heb.